پرسپولیس هورا استقلال سوراخ
شهر فاو تازه فتح شده بود وسربازان
دشمن گروه گروه تسلیم می شدند من و دوستم علی از یک هفته قبل باهم حرف نمی زدیم.
شاید علتش عجیب و غریب باشد. ما سر تیم های پرسپولیس و استقلال دعوای مان شد! من
استقلالی بودم و.... علی پرسپولیسی. یک هفته
قبل از عملیات در سنگر طبق معمول باهم کُرکُری
می خواندیم واز تیم های مورد علاقه مان حمایت می
کردیم که بحث مان جدی
شد. علی زد به پروین و یه نفس گفت: شیش تایی هاش.
منظور او یاد آوری بازیی
بود که پرسپولیس شش تا گل به استقلال
زده بود. من هم کم آوردم و به مربیان پرسپولیس بد و بیراه گفتم. وبعد هم
قهر کردیم. حالا دلم پیش علی مانده بود. از
شب شروع عملیات دیگر علی را ندیده بودم. دلم هزار
راه رفته بود. هی می گفتم نکند علی شهید یا اسیر شده، نکند بد جوری مجروح شده، ای
خدا اگر چیزیش شده باشه من جواب ننه باباش
را چی بدم. دیگر داشتم رسما گریه می کردم یهو دیدم بچه ها می خندند و هیاهو می
کنند. ازسنگر بیرون آمدم و اشک هایم را پاک کردم
یهو شنیدم عده ای با لهجه ای مایل به فارسی می
گویند: پرسپولیس هورا استقلال سوراخ. سرم را چرخاندم
به طرف صدا، باورم نمی شد.ده ها اسیرعراقی پا برهنه
و شعار گویان به طرفمان می آمدند. پیشاپیش آنان
علی سوار شانه های یک درجه دار سبیل کلفت عراقی بود ویک پر چم سرخ را تکان می داد وعراقی
هاهم با دستور او شعار می دادند. باور کنید بار اول و آخرم بود که به این شعار
حسابی از
ته دل خندیدم. دویدم به استقبال،علی با دیدن من
از دوش درجه دار عراقی پرید پایین و بغلم کرد و خنده کنان گفت: می بینی حتی عراقی
ها هم طرفدارپرسپولیسند
هردو غش غش خندیدیم عراقی هاهم که نمی دانستند چه
شعاری می دهند با ترس و لرز همچنان فریاد می زدند: پرسپولیس
هورا استقلال سوراخ !
|
